“School én stage moeten een veilige omgeving zijn voor iedereen, ongeacht culturele of seksuele achtergrond.”

Stagediscriminatie draait in mijn ogen om afwijken van de heersende norm in Nederland. Zelf heb ik een tijdje getwijfeld of ik een transgender ben. Inmiddels ben ik blij met wie ik ben en identificeer ik me niet als man of als vrouw. Ik ben gewoon wie ik ben en hoe mensen dat interpreteren is hoe zij het willen zien en dat is prima.

Ik loop stage op een basisschool en daar word ik wel eens raar aangekeken. Ben ik een jongen, ben ik een meisje? Van kinderen begrijp ik het nog wel, die zijn nieuwsgierig. Maar ouders die me vreemd aankijken, maken het minder prettig. Laatst noemde een ouder mij 'juffrouw', terwijl de kinderen me 'meester' noemen. Het woord 'juffrouw/meester' impliceert al dat je moet kiezen tussen man of vrouw. Ik reageer op beide.

Sommige mensen begrijpen de situatie niet vanwege onwetendheid. Ze zijn vasthoudend aan verouderde denkbeelden over het man/vrouw zijn. Ik geef mezelf geen labels meer, ik ben gewoon Tristan. Mensen mogen me aanspreken zoals zij willen, zolang het respectvol is.

Dit jaar ben ik ambassadeur van ROC Nijmegen en mijn missie is om meer respect en tolerantie te creëren. School én stage moeten een veilige omgeving zijn voor iedereen, ongeacht culturele of seksuele achtergrond. In denk dat we stagediscriminatie aan kunnen pakken door er openlijk over te praten en duidelijkheid te creëren. Heb jij het gevoel dat je wordt gediscrimineerd? Bespreek het dan op school, praat met je slb'er of iemand in je vertrouwde omgeving. Het belangrijkste is dat mensen je respecteren als individu, zelfs als je niet binnen de ‘normen’ past."